شب های روشن(رمان)/ فئودور داستایوفسکی/ ترجمه ی سروش حبیبی
***
|عادل مرادی|
مردِ میانسالی که در دنیای خیالیِ خودش زندگی می کند، با یک جور روانپریشیِ حاد و عدم توانایی ارتباط با همنوعان، بدون دوست روزگار می گذارند.تا این که شبی پس از مشاهده ی دختری گریان که در معرض تعرض غریبه ای رهگذر است به کمک او شتافته و از دردسر نجات ش می دهد. مرد، سراغ دختر رفته و برای تسکین دختر با کلماتی ملایم با او همکلام می شود. این مسئله و ارتباطِ کوتاه باعث دوستی شان می شود.
در ملاقاتهای دیگر این دو، احوال یکدیگر را جویا می شوند. مرد به شیوه ای احساساتی شرحی از گذشته ی خود را بیان می کند، ولی دختر او را متوقف می کند. بیانِ این احساسات خاطراتی را از گذشته ی دختر به یاد او می آورد. دختر یادش می آید که درست سالِ پیش با پسری وعده ی دیدار برای امشب و درست در همین مکان گذاشته بود. آن دوری و این یادآوری که دختر را بیقرار کرده، باعث می شود که دختر دل ش را برای مردِ میانسال بیرون بریزد، غافل از اینکه مرد بعد از اتفاق آن شب و همکلامی اش با دختر شیفته ی او شده است. عاشق میانسال ابتدا نقشِ حاملِ نامه را میانِ دو عاشق ایفا می کند. بنا را بر این می گذارد که از عشقِ پیری خودش چشم بپوشد و دو جوان را به هم برساند. او نامه های دختر را به آشنای دوطرف-که پیش تر مشخص کرده بودند- می رساند، ولی پس از گذشتن چند روز و ناامیدیِ دختر دل را به دریا می زند و از عشقِ آتشین خود پیش دختر پرده برمی دارد. دختر پس از تحمل این همه سختی درخواست او را اجابت می کند و قرار بر ازداجِ با او می گذارد، با این امید که زمان یادِ یارِ پیشینش را از دلش پاک کند. اما روزی که با مردِ میانسال در حالِ رفتن به سوی خانه است، با عاشقِ پیشین مواجه می شود. دختر خشکش می زند. میانِ دو مرد می ماند. با تردید به سویِ مردِ جوان می رود، می ایستد. پشتِ سرش را نگاه می کند و به مردِ میانسال زل می زند. برمی گردد سمتِ مرد. مرد خوشحال می شود، دختر سرش را نزدیک صورت مرد می برد، بوسه ای از او می گیرد و می رود سمتِ مردِ جوان ...
روزِ بعد نامه ای از طرف دختر به مردِ میانسال که شکست خورده و خاموش توی خانه اش نشسته است می رسد؛ با این مضمون که: "... اما هم چنان دوستیمان ادامه خواهد داشت ..."!
***
